เหงา
เขียนเมื่อ : กรกฏาคม 2004
โดย ภาคิน วัธนเวคิน
เหงา จัง…. ประโยคที่ได้ยินผู้คนรอบข้างพูดเสมอ หรือแม้แต่กระทั่งพูดกับตัวเอง ในความคิดว่า
“เหงา จัง เลย” … จริงๆแล้ว ความเหงาเป็นยังไง? หน้าตาเป็นแบบไหน? แล้วเมื่อไหร่ที่มันจะมาอยู่กับเรา?
เพราะในบางที ทั้งๆที่มีคนห้อมล้อมเราอยู่มากมาย เราก็ยังรู้สึกเหงาได้… หนำซ้ำอาจเหงายิ่งกว่าอยู่คนเดียวก็ได้!!! หรือบางคนอยู่คนเดียวตลอดเวลา กลับไม่รู้สึกเหงาเลย
เหงาในความหมายของคนทั่วไป… คงจะหมายถึงความเงียบ อ้างว้าง เดียวดาย ฯลฯ และมักจะเกิดขึ้นเวลาอยู่คนเดียว เงียบๆ… แต่สำหรับบางคน อยู่ท่ามกลางผู้ตนมากมาย ก็ยังรู้สึก เหงา ได้!!! มันเป็นความรู้สึกที่ไม่สามารถสื่อสารกับคนรอบข้างได้อย่างเข้าใจ หรือก็ไม่มีคนที่เคยสื่อสารและเข้าใจเราอยู่ในช่วงนั้น… ซึ่งนั่นก็หมายความว่าสามารถเกิดขึ้นได้ทั้งเวลาอยู่คนเดียว หรืออยู่ท่ามกลางผู้คนที่เราไม่สนิทใจนั่นเอง!!!
มันเป็นความรู้สึกที่ว่างเปล่า อ้างว้าง เดียวดาย… เหมือนอากาศรอบข้างจะเย็นลง เสียงต่างๆรอบกายก็ดูจะเบาลง เหมือนมีทะเลทรายเวิ้งว้างแห้งแล้งอยู่ในหน้าอกตัวเอง…..
บางครั้งก็จะจมอยู่อารมณ์นี้เป็นเวลานาน จนต้องพยายามหาอะไรทำหรือ พยายามติดต่อกับคนรอบข้างให้ได้ เพื่อจะหลุดออกไปจากห้วงอารมณ์นี้….
ที่แน่ๆไม่มีใครอยากเหงา เพราะความเหงาทำให้ซึมเศร้า ฟุ้งซ่าน หรือมีความรู้สึกที่ย่ำแย่ได้ตลอดเวลา…. ประหนึ่งว่าเป็นช่วงเวลาอ่อนแอของจิตใจ ทำให้ทุกอย่างรอบตัวมีอิทธิพลต่ออารมณ์เราได้ง่ายๆ
บางทีถึงขนาดมีน้ำตาซึมเอ่ออยู่ในตาก็เป็นได้…
แต่บางทีความเหงาก็เป็นความรู้สึกที่ทำให้คนเราเรียนรู้ที่จะอยู่กับตัวเองมากขึ้น ….รักตัวเองมากขึ้น… ไม่ต้องเอาชีวิตไปติดหรือผูกอยู่กับใคร และเมื่อเราเริ่มเรียนรู้ที่จะอยู่กับมัน…. เมื่อนั้น บางทีความเหงาก็อาจจะเดินจากเราไปโดยที่เราไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ!!!
